В своей новой работе режиссёр Туфан Имамутдинов перевёл стихотворения поэта Габдуллы Тукая на мертвые или вымирающие языки малых народов России. Языки малых народов теряют своё значение и значимость. Все они уже переходят, или перешли, в разряд вымирающих языков. Родной язык перестаёт быть формой общения между людьми одной национальности, а главное — люди перестают мыслить на нём.

В спектакле заняты глухие ребята, драматические актёры и хор. Глухие - тоже обладатели "мёртвого" языка. Можно даже сказать, что они "говорят" с этими народами на одном языке. Поэтому режиссёру было важно поработать именно с такими особенными людьми. Так как мы все  превращаемся в людей с ограниченными возможностями, теряя нашу культуру и язык. 

Спектакль создан в партнерстве с Центром творческих проектов "Инклюзион".

Режиссёр Туфан Имаметдинов үзенең яңа башлаган эшендә Габдулла Тукайның шигырьләрен Русиядә яшәүче халыкларның ле яки үлеп бара торган телләренә тәржемә итте.  Аз санлы халыкларның телләре гамәлдән чыга һәм аларның кулланылышта әһәмияте югала бара.  Аларның барысы да үлеп бара торган телләргә әйләнеп бетте яки бетә бара.  Ана теле бер кавем кешелере арасында аралашу теле буларак,әһәмитякә ия түгел, һәм иң мөһиме шулдыр ки, кешеләр шул телдә уйлау- сәләтен югалта  башлый.  Тамашада телсез-чукрак балалар да, драма аристлары да катнаша. 
Телсез-чукраклар да "үле телдә" аңлашалар түгелме?  Әйтергә кирәк, алар телләре онытылган халыклар телендә сөйләшәләр. Шуңа күрә, режиссёрга шушындый аерым үзенчәлекле кешеләр белән уртак иҗат мөхитендә иҗат итәргә кирәк иде. Шулай итеп, без тора-бара үзебезнең мәдәниятебез белән бергә телебезне дә онытып,  мөмкинлекләре чикләнгән халыклар өере генә булып калачакбыз.